★★★
She Said, geregisseerd door Maria Schrader, is een krachtig en ontroerend drama over de vrouwen en de verslaggevers die de #MeToo-beweging hebben helpen voortstuwen, waarin miljoenen vrouwen hun gruwelijke en pijnlijke herinneringen aan seksuele intimidatie en aanranding konden beschrijven. She Said speelt Carey Mulligan (Promising Young Woman), Zoe Kazan (The Big Sick), Patricia Clarkson (The Station Agent), Andre Braugher (Glory), Jennifer Ehle (The King’s Speech), Samantha Morton (Minority Report) en Ashley Judd (Dubbel gevaar).
De film behandelt het waargebeurde verhaal van de New York Times-onderzoeksverslaggevers Megan Twohey (Mulligan) en Jodi Kantor (Kazan) terwijl ze talloze obstakels tegenkomen terwijl ze proberen de beschuldigingen van seksueel misbruik tegen Hollywood-producer Harvey Weinstein aan de kaak te stellen. Dit ongekende artikel wordt uiteindelijk een van de belangrijkste factoren bij het lanceren van de #MeToo-campagne. Het onthult de decennia van misbruik van kwetsbare jonge vrouwen door machtige mannen in Hollywood. Het is ook gebaseerd op een boek geschreven door Kantor en Twohey over hun ervaringen, met de scenario-aanpassing door Rebecca Lenkiewicz.
De film schittert op de momenten waarop het gaat over wat belangrijk is: de slachtoffers, de inspanningen van de journalisten en het begin van een scharniermoment in de samenleving dat slachtoffers van seksueel geweld hun stem teruggaf. In een tijd waarin films en tv-shows (zoals Dahmer—Monster: The Jeffrey Dahmer Story) zich richten op de dader van gruwelijke daden, onderscheidt She Said zich als een voorbeeld van hoe je in plaats daarvan de overlevenden, de helden en de verkeerde kunt belichten. handelingen binnen een cultuur zonder de crimineel verder te vereeuwigen.
De opvallende optredens van Ehle als Laura Madden en Morton als Zelda Perkins, beide slachtoffers van Weinstein, waren voortreffelijk. Hun verhalen zijn ontroerend en hartverscheurend. Ze brachten spanning en hartzeer onder de identieke hervertellingen van Weinsteins gruwelijke acties.
She Said is niet zonder gebreken. Hoewel belangrijk en attent, lijdt de film vaak aan het filler-syndroom, waarbij volledige scènes worden toegevoegd, schijnbaar voor de sfeer, maar de plot niet verder brengen. Soms voelt deze film van 128 minuten uitgesponnen en traag aan. Daarnaast zijn er verhaallijnen die onvoltooid zijn of blijven hangen, voornamelijk de persoonlijke levens van de hoofdpersonen.
Tijdens de gebeurtenissen in de film wordt duidelijk dat Twohey een baby heeft en lijdt aan een postpartumdepressie. Kantor heeft een al even drukke echtgenoot en twee kinderen die hun volledige aandacht nodig hebben. Hoewel deze worstelingen worden geïntroduceerd, worden ze op geen enkele manier volledig aangepakt of opgelost. Dit roept de vraag op: waarom deze subplots toevoegen als ze het hoofdverhaal niet zullen beïnvloeden?
De film voelt aan als een film voor wie de achtergrond van de Weinstein-zaak al kende. Namen worden rondgegooid zonder veel moeite om het publiek te helpen karakters uit elkaar te houden of te begrijpen. De scène-overgangen zijn soms schokkend. Het is echter een belangrijke film en het bekijken waard. De verhalen van de vrouwen zijn boeiend. De optredens zijn raak. She Said is een film die iedereen gezien moet hebben.
